سال دیگه همین موقع ، جزوِ بایدهای زندگیم

امروز بیستو پنجِ ژانویس ، صبح پاشدم همه چی تعطیل بوده امروز واسه من

... با سکوت بیدار شدم واسه خودم موز خرد کردم تو لیوان ، شیرم ریختم توش .

همونجوری زل زدم به بیرون ، به هوای صاف ... همونشکلی رفتم بیرون با دمپایی

انگشتیام قدم زدم شیر و موزامو خوردم فکر کردم هی نفسِ عمیق کشیدم کلاهِ لباسمو

کشیدم روسرم ، به پارسال همینموقع فکر کردم اشک ریختم ، گفتم آخیش چه شیطونِ

وروجکیم من ، چه کارا که نکردم من ... بعد گفتم هوم هوای سرد رفت تو ریه هام ، خندیدم

گفتم خوبه همه چیز طبقِ برنامه پیش رفته، یکی تو گوشم میخوند ساچ اِ بیوتیفول گاردن

گفتم اع چه عجیب ... راهمو برگشتم به تنهاییم فکر کردم به اینکه دقیقا جایی که

میخواستم باشم وایسادم . دلم سوخت واسه آدمای زندگیم که نفهمیدن من چی بود ، هیچ

وقت نفهمیدن روم چی بود ! که یادم دادن کنار بیام با همه چیز، یادم میاد که گریه

چند نفرو در اوردم موقع رفتنم ، دلِ چند نفر پیشِ من گیر بوده و من گاو وار عمل

کردم و هی گفتم ای بابا ای بابا خوب کردی زندگی همینه . بعد فکر کردم الان دلم

کجاس ! دوست دارم مثلا الان که ایمیلمو باز میکنم کی باشه که برام زده باشه که من

اینجا نشستم دارم به صدات به موهات به دستات فکر میکنم ، به چشمات که میخندن ...

میبینم هیچ کس نمیخوام همچین ایمیلی بده بهم ... باید باهاشون طی میکردم که ایمیل

ندین دور شین از زندگیم فکر کنین مردم اصن ، یه چیزی بودم که تموم شدم . بعد اومدم

ایمیلمو سووزوندم یعنی انقدر پسوردِ اشتباه زدم که سوخت ، خودمم سوختم باهاش ...

دراز کشیدم رو زمین کمرم صاف شده ، گفتم وای چه تنهاییه خاصی انگاری

باید بگردن تو گوگل ارت پیدام کنن ، گفتم کاشکی هیچ وقت پیدام نکنن ، کاشکی هیچ

وقت دیگه چشمام نیوفته تو چشماشون ....